“Ik zeg nog eerder dat ik Asperger heb, dan dat ik hoogbegaafd ben.”
“… en weet je wat hij zei toen ik vertelde dat ik hoogbegaafd ben? Iedere gek zijn gebrek!”
“Ik herken mezelf volledig in wat je zei over hoogbegaafdheid, maar ik ben zeker niet hoogbegaafd.”
”Voor ADHD hebben mensen begrip, maar tegen mijn prikkelgevoeligheid als hoogbegaafde wordt raar aangekeken, alsof ik me aanstel.”
“Niet iedereen reageerde even fijn toen ik aangaf hoogbegaafd te zijn. Ik kon merken dat sommigen me maar arrogant vonden, anderen reageerden juist afstandelijk of wat onzeker.”
“Ik heb geen IQ test gedaan, dus ik durf aan niemand te vertellen dat ik hoogbegaafd ben.”
Zomaar wat geluiden die ik de afgelopen weken heb gehoord en niet hoefde te verzinnen om deze blog wat op te leuken! Dat er nog zo’n lading op het uitkomen voor hoogbegaafdheid zit, is voor mij de aanleiding om in deze blog de 3 hoofdoorzaken hiervan uiteen te zetten. Het is ook een pleidooi om het zeker wél te doen, om het beestje bij de naam te noemen, en tegelijkertijd om ook het belang ervan niet te overschatten, wat geldt voor vrijwel alle labels en diagnoses…