under construction
Highly Gifted: a Curse and a Blessing (autobiography)
Some three years ago I wrote about my journey of discovery into integrating giftedness into my life in Dutch. Opening my kimono so wide was pretty scary but worth it: I received a wealth of beautiful reactions. It helped a lot of people to identify things within themselves that were previously a mystery to them. The feeling of recognition many people mentioned was a definite indicator of how isolated a lot of gifted people still feel. The time has come to translate my giftedness autobiography into English. Being gifted is so much more than just having a good set of brains. It is a way of being that permeates your life down to the very core and thus to be taken seriously. For me it’s clear that there is still a world to be won around giftedness. Something I hope to contribute to with my work and writings…
Some three years ago I wrote about my journey of discovery into integrating giftedness into my life in Dutch. Opening my kimono so wide was pretty scary but worth it: I received a wealth of beautiful reactions. It helped a lot of people to identify things within themselves that were previously a mystery to them. The feeling of recognition many people mentioned was a definite indicator of how isolated a lot of gifted people still feel. The time has come to translate my giftedness autobiography into English. Being gifted is so much more than just having a good set of brains. It is a way of being that permeates your life down to the very core and thus to be taken seriously. For me it’s clear that there is still a world to be won around giftedness. Something I hope to contribute to with my work and writings.
highly gifted
Me smiling despite itchy turtleneck 😉
It didn’t completely arise out of nowhere. My mother followed so-called HBS-B secondary education during and immediately after the war, which was not exactly standard for a girl at that time. It also wasn’t standard for the family she came from so that going to university was not an option for her. My father successfully completed Electrical Engineering Polytechnic despite suffering from PTSD as a result of WWII and very severe dyslexia. After which he would never touch a book again. Not so in my case.
As a small child I was especially full of life, eager to learn and sensitive. I absorbed the information from my environment, as it were, processed it and forgot almost nothing. Learning came naturally. My sensitivity meant that I could be quickly and deeply affected by people and events. What others could easily shake off could really unnerve me. Even something as simple as a clothing label could irritate me so much that I couldn't proceed until it was cut out. My sensitivity made me dependent on my environment to feel safe and well. And that in turn was the prerequisite for learning, creating and performing. A delicate and fragile position to be in. Fortunately, I found a supportive environment at my primary school.
Primary Education
In retrospect, it was a great gift that I ended up at CNS Jason in Eindhoven. A small school with very civilized, morally upstanding and knowledgeable teachers. Simply put, very decent people with an eye for children and their hearts in the right place. One teacher stood out for me, Nic Goederond. He brought his own unique didactic creativity into the school and, for example, let us listen to Pink Floyd's album Ummagumma. And then let us paint the images we conjured up in our minds. Awesome.
As a dreamy type, I had no shortage of those images. However it did require more skill than I had at the time to transfer what my mind's eye saw so clearly, onto paper. I could (and still can) conceive much more than I could realize. That caused me a lot of frustration. Patience was not my strong suit. When I had something clear in mind and couldn't translate it perfectly straight away or when it would take a long time, I often left it at that. This also did not really help me with my piano lessons, although the talent for playing was certainly there.
It was very fortunate I was given the opportunity at school to follow my own interests. When I finished the required work in class I was allowed to go to the school’s documentation center: a kind of paper cross-over between Google and Wikipedia. That motivated me enormously. All I had to do was complete my tasks as quickly as possible and that suited me really well. The fact that I was offered that opportunity was fantastic. On the one hand I fully belonged to the class, on the other hand I could remain true to my individual needs. I could follow my own interests in what felt like my own environment. Books were a rich source of information to me. I have always been a very fast reader and could usually immediately see on a page where the interesting information would be. It must have been something in the way texts were built up.
My school results were very good without any real effort on my part. My parents went to talk about this at school, asking "Do we have to do anything about this?" The only thing I noticed from their visit was that afterwards, despite being a young August-born student, I ended up in a higher class together with a few others. It was called a transitional class at the time. This was why I could take a so-called CITO test, the Dutch SAT, in my second to last year, the current group 7. That resulted in the maximum score of 550 points, just like a year later in my final year when it was ‘for real’. I was proud of that, but also frustrated by the few mistakes I had made. That kept nagging. It did pave the way to go to the very well-regarded Lorentz Lyceum in Eindhoven.
Secundary education
There the freedom to follow my interests completely disappeared and that definitely affected my results. The school was very competitive and emotionally cold at the time. Exactly what didn't suit me. On top of that in my third year my mother died, which completely shattered the ground under my feet. Obviously this had a major impact on my results. There was no support at all from school during this intense period and at the end of the year I was given the choice: to spend an extra year in the 3rd class of the Gymnasium or proceed to the 4th class of the Atheneum. I chose the latter.
For me, the sobering conclusion of that step was that I was not as smart as I thought I was. In retrospect, it's nonsense, of course, but that's how it felt. I finished the rest of my secondary school years with largely unremarkable results without significant effort. At no point did I have to learn how to study. I only started working for tests at the very last minute. Often only during the break beforehand. At least then the pressure was high enough for me to concentrate and to pose a motivating challenge for me. Later I understood that in this way I evoked a hyperfocus within myself that more gifted people seem to posses.
A giftedness reflection in retrospect: it was at the Lorentz Lyceum that I was surrounded by the most, and the most gifted, gifted people during my life to date. I had so many smart class- and school mates that their level of intellectual functioning for a long time would be my base line expectancy (or perhaps hope?) for people. I honestly thought that that was normal. You could discuss a wide variety of subjects without having to explain every minute detail. And the majority was pretty fast mentally. Being among equals in this respect definitely is a big plus in my book.
I did peak result wise in my second to last year. I felt good about myself and had an ideal buddy to hang out with in a certain classmate (Hi Edwin!). We motivated each other to work quickly and well. Mathematics in particular became a pleasure. During that time I learned that I am not a solo player, nor a real team player, but above all a duo player. By sparring with an equal partner, I get the best out of myself and I also know how to help others excel. Something that I would later turn into my profession.
A good example from my school years that taught me a lot about how difficult it sometimes can be to be gifted was my Dutch oral exam.
After the book 'The Tears of the Acacias' by the great Dutch author W.F. Hermans hit me like a ton of bricks in the most positive sense, I started reading a lot more of him. Unfortunately, you were officially not allowed to have two books by the same author on your mandatory reading list. However, after some negotiating we agreed that I could create a WFH-centric book list. However, the teacher demanded that I delve deeper into the connections between the books and the writer himself. I went all out for that and ultimately managed to say more about the books, the author and Creative Nihilism than the teachers themselves. My grade? A measly 7 out of 10. I can still see the sour face of one of the two in front of me. Standing out does not necessarily make you popular in the Netherlands, as ironically W.F. Hermans himself had also experienced and which led him to move to Paris and Brussels.
Years later, by chance, I was in Berlin when an evening lecture on Dutch studies was dedicated to Hermans at the Freie Universität. I went there with fellow Hermans enthusiast Vincent Campman. Although univited, we were welcome and had a wonderful evening. Free flowing discussion, shared passion, depth, analysis and ample room for all attendees and viewpoints. Exactly what academic education should be, but what I did not find during my own years at university.
University
I really had no idea what to study. With my Atheneum-B I had a wide choice, but nothing really appealed to me. Ultimately, I started doing what so many of my generation did: Economics at Erasmus University in Rotterdam. Full of expectations, I went to Rotterdam at the age of just 17 and I immediately liked living by myself in flat which was specially made for students. However, during my propaedeutic year I discovered that thinking for myself was not really the intention of academic ecudation. Not even at the university whose creed is Cedo Nulli ('I'm not inferior to anyone'). At least at the time it wasn’t.
For the Introduction to Philosophy course, a paper had to be written based on certain literature. I sat down, formulated my own thoughts and wrote a paper. That was clearly not the intention. I received an unsubstantiated 6/10 for my piece, which was checked by student assistants (not the professor), while fellow students who provided a mere summary of the literature scored a 7 or higher. I deserved more for the effort alone.
Later that year I had a run-in with a bully teaching Macroeconomics. The concept of fractional banking for creating money seemed fragile and irresponsibly risky to me. I couldn't imagine that it seriously worked like that, that no one would have noticed that this was asking for big problems as chickens always come home to roost. His response was that I did not understand the principle. How could I be so stupid. This was of course well before the banking crisis of 2008. After this incident, I was internally done with my studies.
Even during my university period I did not have to learn how to study. I attended as few lectures as possible and went my own way. Mainly a lot of talking, reading (non-fiction), moderate partying and listening to music. It wasn't until just before exams that I opened my books and got to work. It is clear that my results were therefore not brilliant. The highlight was passing the Financing and Investment exam, which was so poorly made by the students that it even made it into a national newspaper. I was one of the thirty…
It was at university that my feeling of being fundamentally different from others was greatest. Bigger than at my primary and secondary school, while I was undoubtedly surrounded by smart people (but not at the same level as on the Lorentz Lyceum) who seemed to be on clear life paths. Afterwards I understood that it had more to do with the characterological side of giftedness than with IQ. For me anyway.
For many of my fellow students, a job at a multinational such as Shell, ABN Amro, Unilever or one of the leading consultancy firms was the big ambition. I didn't share that with them. Even now I actually had no idea what I really wanted to do. Most jobs seemed very boring to me. I did work for a small consultancy firm before finishing my studies, I worked in Rotterdam and The Hague for some 2-2,5 years in total, but despite great colleagues I didn’t feel the urge to return there after getting my degree.
In the meantime the economy took a downturn, unemployment was high and my girlfriend at the time came across an advertisement from the Ministry of Economic Affairs and I thought "Ah well, I'll write an application letter. Let's see what happens." This was my first job application after graduating and I was promptly hired. But not before I had undergone an extensive assessment at the Rijks Psychologische Dienst (RPD Advies or National Psychological Institute). An obligation for future civil servants with an academic degree.
Assessment
The assessment which included an intelligence test took a whole day and took place at RPD Advies in The Hague. The assessor was a Mr. Hardenberg, an older test psychologist nearing the end of his career. I was really looking forward to it and was able to work in hyper focus all day. The result was impressive: I completed one subtest within time and another exactly when the time expired. Something that really shouldn't have been possible according to the assessor.
I also eased through the other parts of the assessment and apparently I didn’t make too many mistakes either. As far as intelligence was concerned, according to Mr. Hardenberg I scored the highest score he had seen in his 30-year career with the RPD. His judgement was: uitmuntend (meaning something like excellent, sublime or superb), with an IQ north of 145 (the test wasn’t suited to determine the exact number).
Compared to the academic norm group, my worst subtest score was still in the top 5%. My best subtests were among the absolute best scores recorded. He spoke equally highly about the other assessment components (Social Behavior, Expression Skills, Stability and Work Attitude). The fact that my profile was so harmoniously high across the board was a revelation to him. To me it was rather baffling. I honestly didn't expect this given my grades in school and at university.
The assessment elicited Mr. Hardenberg's statement: "Mr. Van Mulligen, with your capabilities you can become whatever you want." I didn't really know what to make of that statement. In any case, it ensured that I was hired at Economic Affairs and that was a bonus. That experience was not a complete success, however. Despite good reviews and great colleagues, I later developed a bore-out. The understimulation and the feeling of being completely out of place became too painful to tolerate any longer.
Inner unrest and demotivation led me to take a full career assessment on my own initiative in Leerdam with a former Royal Dutch Shell assessor. I now hoped to gain clarity about what kind of work and working environment would specifically suit me. The outcome was virtually identical to that of the previous assessment. This time I was told that "if you stay at Economic Affairs, you will definitely become Secretary-General." For me, a horrifying scenario that contributed to my decision to leave. The only useful new information I received was that my profile would be a great fit for a consultant type role.
The enthusiasm that both assessors had towards my person did not resonate internally at all. It's not something to be jealous of. Because the paradox teaches that when everything is possible, usually nothing is. And how in Aeon's name do you find your place in a world when you are so far removed from the norm.
a curse
I could write a book about the downside of being gifted, the curse, but that goes too far for this blog. When I look back on my journey to the here and now, the most important negative aspects apart from the obvious boredom have been: irritation, frustration and loneliness. I have deliberately placed them in order of increasing impact for me. Irritation sticks to the outside of you, but frustration and certainly loneliness deeply impact the very core of your being.
Irritation
I am extremely sensitive to stimuli, something that makes me susceptible to annoyance and irritation. I mentioned before the labels on my clothes as a child. But an itchy turtleneck or shoes that just don't quite fit perfectly are also issues that demand my attention to such an extent that they first have to be resolved before I can continue. But there's more. Some examples:
Loud and shrill noises. Uninspired music made purely for money. Logically inconsistent models. Stacks that you can tell are going to fall over. Writers who pump up a single insight into a 240-page book filled with fluff. Parking cars and bicycles in such a way that they hinder others. Litter. News programs full of opinions. Advertising, marketing and influencer nonsense. Intellectual laziness of screenwriters. False sentiment. Narcissists. Ideologists. Loudly displayed stupidity. Infatuation with royal families, actors, athletes and politicians. Ugly Belgian houses...
Do I have to continue? I think it's the downside of having a very sensitive nervous system. Seriously, it is really no fun to be so trigger-happy in a stimulus-rich society. But over the years, I became more and more tired of allowing my peace of mind to be affected by things over which I have little influence over in the first place. The following insight has helped me enormously:
“Getting annoyed means losing your precious energy and peace of mind to the (perceived) shortcomings of others. This is to your own detriment and won’t improve the way they function anyhow.”
I also started thinking about what my irritations had to say about myself, because then I could possibly make some adjustments. They told me that I attach great importance to integrity, authenticity, sincerity, depth, originality, maturity, respect and care. Things that I have not been able, nor willing, to really make any concessions on, even though that would have made my life that much easier.
My strategy for dealing with my irritations is that I try to set a good example as much as possible and at the same time shield myself from major annoyances. As Dutch group Doe Maar already sang, "there is a switch on your TV". The image I use for my coping style is that of a cell membrane. Permeable to what nourishes you, closed to what is harmful. A semi-permeable lifestyle so to speak.😉
It is important for me to stay connected to my environment. The majority of people is of good will and cutting me off from them would only make me less happy. I simply like people too much for that. In this context, the second best move of my life is moving to a small wooded village in De Kempen region. The people and environment fit me like a glove. Friendly people. It is not without reason that the expression 'The contented man' comes from here.
The topic of irritation would not be complete without talking about mental speed. When this is high, as it is in my case, irritation about the relative mental slowness in others is always right around the corner. Switching quickly, abstracting, combining, analyzing and concluding is what I like. Preferably without any surrounding nonsense. Straight to the heart of the matter, do my thing, and then move on. In the past, when I was forced to operate below my processing speed, it irritated me immensely. That was at the expense of my sharpness and I experienced it as a valuable loss of time. Then I would quickly be done with the subject or person and my thoughts would wander off. In general, irritation and boredom with the mundane, which is so evidently a drawback of being gifted that I didn’t devote a separate paragraph to it, tend to overlap.
“In many classrooms and workplaces being gifted is like using a sports car for taxi rides to the airport. That’s not what it’s built for. You won’t develop enough speed to create the necessary downforce to keep you glued to the road.
This is a paradox of giftedness:
The gifted only become grounded at speeds where others lose their grip.”
The meetings at the Ministry of Economic Affairs therefore presented a major challenge for me. I regularly had to fight against sleepiness. Literally. In addition, this kind of policy work involves matters such as 'nudging', 'testing the waters' and 'bargaining’. The terms alone were anathema to me. The delay it gave to processes, as well. Of course I understand that that's just how it works, but it just didn't suit me. I loved, and love, working in a concentrated, fast and solution-oriented manner and then being free to persue other things. My decision to leave the ministry was therefore a good one. The role of consultant did indeed suit me better. Times of crisis and intensity are also more my thing than times of going concern.
It may sound paradoxical, but for me this has nothing to do with impatience. Under certain circumstances I can have a lot of patience. In addition, growing older has the advantage that it becomes easier to accept that people are the way they are. With all their quirks & features. When it comes to the really important things in life, love & happiness and death & sadness, we are all equal. In addition, I cannot expect someone else to go faster than he or she is able to do, so it is my responsibility (and yes, predicament) to slow down and speak relateable language. So be it. By the way, accepting others as they are, first requires accepting yourself as you are. And that's not always easy.
Frustration
In the early 2000s, I taught a Stress Management & Organizational Health master’s course at the Benelux University Center. I had given this module the title 'Dehumanization of Society' and it dealt with the social (health and stress wise) impact of the combination of (information)technology, media, neoliberalism and globalization. That resulted in some sceptic looks. Surely this was an exaggeration: “Developments wouldn't go that fast and in that direction, now would they?” However, when I now open the syllabus again and look at where humanity stands right now, I was pretty accurate.
Being able to predict well, or simply connecting the dots looking forward in life, is something that more gifted people know how to do well. During my studies, we sometimes watched Wheel of Fortune in the dorm room, and more than once I guessed the answer before even a single letter was visible. This was not a form of clairvoyance, but just an educated guess.
To recognize patterns I only need a few points and little time. The problem is that not everyone is able to do that. Most people only start to see the big picture when there is only a single dot that still needs to be connected. The consequence is that you will not be believed if you tell people too early what you see coming. Not even when it is in the interests of those people themselves. This frustration is also known as the Curse of Cassandra.
“In real life A-students always end up working for C-students.”
During my high school years, I thought that the smartest would achieve the most in society. I have since learned that this is not the case and that Robert Kyosaki is right. In this respect, the Law of Diminishing Returns applies to IQ. A higher IQ provides many societal benefits, but this effect reaches its zenith at around 130 points (educated guess alert!), after which it decreases considerably. Especially if you are more of a generalist than a specialist with an in-demand expertise.
To be successful in society, executive functions and self-confidence are usually more important than the content and quality you deliver. And as Dutch entrepreneur Marcel Boekhoorn likes to say, "The mass brings you the cash." Something that I, and many content-driven gifted people like me, am not very much at ease with. We do not belong to the crowd and are regularly plagued by doubt. Is what I do really good enough and am I good enough myself?
Without a doubt it is certainly frustrating to see how others sell their services with great aplomb and success, while you are having a hard time with what you consider to be a more qualitative offer. Perfectionism and the ability to see clearly in detail inevitably lead to (self)doubt, which is not conducive to successfully marketing your idea, product or service. The yardstick you measure yourself against is so high that it can be paralyzing. You don't proceed or sometimes don't even start things, because you know that they can never live up to the ideal you have in mind. Bertrand Russell's quote speaks volumes in this regard.
Doubt has bothered me for a long time. Offerings for the masses are indeed what brings home the cash and for me the conclusion after many frustrating years is: become a niche player. Working (internationally) with gifted professionals is such a niche for me. The mutual recognition and understanding helps enormously.
For me, the greatest frustration of being gifted is that my potential has only been realized to a very limited extent. Career wise, I should have achieved much more than I did, I should have been able to play the piano much better than I can now, I should have been fluent in many more languages, etc. That's what I think anyway. In this sense, having a single distinct talent is a lot more practical than having an above-average talent for many things. Especially around middle age, the reality that much of your potential will always remain unrealized becomes downright painful. You simply no longer have enough time and energy left for realization. You also need the benefit of benevolent times to realize some specific things.
I once helped an older stuck multi-talent. To get him moving again, I guided him through a grieving process. Letting him say goodbye to what could have been, but was not. In order to then be able to look at what was still possible in the resulting time and space. That process has brought him peace of mind and renewed energy. And me too.
Loneliness
There is a simple litmus test for determining giftedness: are you a fan of House MD or not? 😉 An incredibly good and layered hospital series about the very gifted, albeit socially rather maladjusted, main character Gregory House; a role tailor-made for gifted multi-talented Hugh Laurie. I've always been a fan, but especially since the episode Ignorance is bliss.
This episode is about a bicycle courier who is admitted to hospital. It turns out to be a (former) genius who was so hampered by his intelligence that he medicalized himself more stupidly. To finally be able to be happy, with a loving relationship. The video clip below shows it better than I can tell it.
In a diluted form, this man's dilemma is recognizable to me, although robotripping would never be an option for me to consider. Now I certainly don't emulate him, because his example is far too extreme for that, I am not nearly intelligent enough and I am defined by much more than just my intelligence. Mensa membership is not for me and I certainly don't draw flux capacitors in my spare time. For me the determining factor is consciousness. I am aware of myself and my surroundings at all times, participating and spectating are intertwined in me. This makes me see things from multiple points of view simultaneously and that gives a feeling of distance from people who are more singularly present in the here and now, people who mainly 'participate'. The fact that many cannot imagine that something like this even exists and can be painful can be found in the comments below the video. Proving the whole point of the episode, ironically enough.
The concept of ‘a spiritual being having a human experience’ is a tangible reality for me. This, more than my intelligence, is what often made me feel so lonely. And what made me jealous of people who seemed to be able to just live their lives. Ignorance has long seemed like pure bliss to me. A glass of Italian wine certainly gave me an inkling of what that would be like. Thankfully I’m not of the easily addicted kind, otherwise...
Also, even, or perhaps especially, as a spiritual being having a human experience it is vital to be seen. To be recognized and acknowledged. To get yourself reflected back through the circumstances and people around you. I already mentioned my second best move in life. My best move in this regard is definitely my partner. She is just as responsible and aware as I am. When I have to choose between being happy or being right, I choose happiness without hesitation. My feeling of loneliness is definitely a thing of the past.
Berlin, November 1989: together with Vincent at the Potsdamer Platz.
My story about loneliness as the downside of giftedness would not be complete without mentioning my best friend Vincent Campman. His presence in my life has made my sense of loneliness manageable. He is at least as intelligent as I am and from day one, about 40 years ago, there was mutual recognition. Our contact has always been extremely intensive, even though he lives abroad for decades now. We can express the full scope of our interests to one another. Also, he is the only person with whom I do not have to hold anything back, slow down, explain myself or dumb down the message. With no one have I laughed as much, experienced so many special things and had deep conversations as with him. Especially in Berlin, which started in 1989. Experiencing the stellar rise of Kruder+Dorfmeister and Jazzanova in the Berlin clubs together firsthand was quite something. Thank you Vincent for your continued presence in my life. On to the next 40 years and to whatever may lay beyond that.
Because we fully understand each other, we can switch, combine and freely associate very quickly. When others saw us in action, it was as if they saw water burning. Our weekly phone calls made the loneliness bearable. A weekly shot of recognition and confirmation that allowed us both to cope with the daily grind of the Farmer’s World.
Professionally, I have been able to alleviate loneliness by seeking collaboration with my gifted colleagues and independent thinkers & competent doers Kim Castenmiller and Paul de Bruijn. My advice for those who do not have such people in their environment, keep looking and once you have found them, keep investing in the relationship.
a blessing
Humor
Can you enjoy your giftedness? In my case, the answer to that question is a resounding yes. A lot. Ever since I was young, I have seen the humor in a lot of what happens around me and even in what didn’t happen. Humor, which is different from just having fun or laughing a lot out of habit, is indispensable to me. It makes my life more lively and has helped me enormously to deal with less pleasant events.
From my high school days I can remember that I regularly saw things happening in my mind's eye that would greatly improve the boring setting. Often with an absurdist character. A bit along the lines of "if x-or-y happened now, that would be great." Then I had to laugh internally, often up to the point of having trouble containing myself. Having an eye for alternative scenarios and unlikely events is certainly what lies behind this.
In his book The Art of Creation, Arthur Koestler examined the concept of humor in depth and came up with the picture shown. This is completely in line with my experience. Too tempting not to explain this further here. If I ever give a lecture about giftedness, I might however do so based on this provocative sketch by Koefnoen (alert: not for the easily offended). A sketch that also shows the art of omission. Always nice when there is room left for you to fill in the blanks yourself.
My sense of humor not only helps me myself, it also plays an important role in my work to keep the sometimes heavy issues easy to digest. Being able to laugh about an intense experience is a sign that it can be fully integrated. The picture is complete. Nothing can dispel the darkness as well as the laughter that rounds off a process of (self)reflection.
Associative thinking
Closely related to humor is associative thinking. The ability to do this characterizes me very much. My mind is frequently associating and I enjoy that a lot. Because I have read and otherwise absorbed a lot in my life, I have a large reservoir of knowledge to associate with. Associations with matters not directly related to the subject are a strength that I use in brainstorming and development sessions. I’ve regularly participated in public brainstorming sessions, such as a CERN Hackathon on the High Tech Campus, purely for my pleasure.
Associative thinking not only helps me to come up with new ideas that will hopefully be useful to others, but also to be able to capture complex customer dilemma’s with one image in my daily work. To be honest, I have to say that the developing an idea into a concrete product or even a company does not really interest me. Generating exciting ideas, developing a certain vision and advising or sparring at regular intervals during the follow-up suits me better.
awareness
What does continue to fascinate me is analyzing matters at the highest level of abstraction, that of consciousness, of pure thought. Like many with me, I am driven by the question to which the answer is 42. What goes on behind the scenes is much more interesting to me than the issue at hand. The meaning of things, the why question, is ultimately the highest level at which you can approach a problem. When you find the correct interpretation at the highest level, solving the issue itself is either no longer necessary or a matter of simple elaboration. When the click in consciousness is there, the underlying pattern is fundamentally and permanently rearranged. I can feel when something like this happens. It's what Christopher Fuchs, the founder of QBism, calls it collapsing the wave function by updating your beliefs. I purposefully use the word 'feeling' here, because this perception is not a mental phenomenon. I really experience having this ability as a gift.
Intuitive grasp
Another gift that I really enjoy is that of the intuitive grasp. Knowing intuitively how something works. Sometimes even whether something is true or not, because truth is considerably less subjective than most people think. For that intuitive grasp, I don't necessarily have to understand the intermediate steps, the insight is just there all of a sudden. This allows me to extract the essence from things of which I do not know or understand the finer points. Like Q(uantum)B(ayesian)ism mentioned above. When I have found what I am looking for, the details, the intermediate steps, no longer interest me. That makes me unsuitable for science as it is usually practiced: reductionist, linear and too much left-brain driven. Explaining how I arrive at a certain insight is not always easy for me. But not being in school anymore I’m not bothered by that. QBism is the most correct for me and I’m perfectly happy to leave it at that. I have no interest whatsoever in convincing others of that.
SupergeneralisM
I also experience it as a blessing that, as a kind of super generalist, I am able to connect with people from very different backgrounds and professional fields. From humanities, exact- to social sciences, but also with a CEO, artist, top athlete, shaman, sufi or kabbalist and importantly the people next door. In my work this is a big plus. In order to be able to develop and advise people at a higher level, you must be able to understand their work and empathize with their world. A generic advisor or coach will always falls short in this respect. I have often guided gifted people who were relieved and happy that there was finally someone who understood what they were talking about, could understand from their own experience how they felt and could clearly express what they were thinking but had a hard time formulating themselves. No diploma or certificate, often indicating nothing more than that you’re able to follow protocols and jump through desired hoops, can compete with that.
Years ago I had the pleasure of giving a lecture at the International Institute of Biophysics in Neuss. There I spoke extensively with the biophysicist Fritz-Albert Popp about the essence of health from an energetic perspective: coherence. Few people have made me think as much as this visionary and he was happy that someone really understood what he was about. He certainly had the gift of suddenly seeing how something worked, but was sometimes a bit hasty in his evidence, which made him not without controversy from a scientific point of view. This is often the fate of true innovators. Being able to have these kinds of conversations has enriched my life enormously.
memory
I benefit greatly from my memory. Remembering comes naturally, although my memory has become more selective over the years. Now it depends more on whether something interests me or not. This was of course very useful at school and later at university, but it is just as pleasant in social interactions. When you remember people's personal matters and refer to them when you meet again, it is often a pleasant surprise for the other person. Many of my colleagues write down notebooks during, or immediately after, conversations with clients. I tried that, thought I should do that because it was the professional thing to do, but I never got it ingrained. The reason is that I like to pay my full attention during conversations and that I can trust that when I see my conversation partner(s) again, the information simply is there again. The times in my life I've been told "Huh, you remember all that?!" or "I'm jealous of your memory" are many.
For me it is as if files automatically come back online in a certain setting or with a certain person. I am now convinced that your memory is not located in your brain, but in an information field around you that is accessed via your brain. That's how I experience it anyway.
intense enjoyment
Saving the best for last... The greatest blessing that giftedness brings is the ability to enjoy intensely. And that extends to literally all areas of life. It is the positive side of the combination of sensitivity, intensity and complexity. There is so much to enjoy in life, but you have to notice it. That's where it starts. In addition, it is also a matter of resolution, the amount of information/details that you can extract from something. It's as if mine is higher than average. For example, I have attended many wine tastings in my life and noticed that the richness and differences that I could taste were not observed by everyone. The same goes for high-end audio equipment, where small tweaks can lead to a completely different listening experience. But of course I also enjoy my children when they are absorbed in their play, walk through the sprinkler in the garden, surprise me with a statement, score a goal with their 'wrong' leg or achieve something they have worked hard for. Things like that touch me deeply and make me very happy.
The intensity with which I experience something like this, I absorb the experience, as it were, means that I become saturated faster than anyone else. Mass events and long sessions of anything are not for me. I will always prefer short/little/quality over long/lot/quantity. But I never saw that as a problem. The hunt for the original and unique, no matter how small, is much more satisfying to me.
For example, I once came across a slim book by J. Ruth Gendler, The Book of Qualities. A veritable hunting trophy. In it she describes qualities as persons with a brief sketch of the situation. That alone is a brilliant thought. But how she then manages to capture the core of a quality with just a few strokes of her pen is in a class of its own. You might shake your head in disbelief, but I am really touched by this. Pure wisdom wrapped in an evocative aphorism. After consuming one or two of such qualities, I am saturated. My soul feels nourished.
“I recall when I was small, how I spent my days alone,
The busy world was not for me, so I went and found my own.”
Previously I talked about the loneliness that I have experienced so often and for so long. Just like everyone else, it is important for me to feel connected, to know that I am not alone in how I experience the world. I had a major breakthrough in this area during my studies in Rotterdam. Through Henri, Vincent's brother, I came into contact with Steely Dan's album Can't buy a thrill. That was such a relief to hear. Music that was really well composed and really appealed to me. Although I didn't know exactly why at the time. At the Donner bookstore (does it still exist?) I looked for other Steely Dan albums. I ended up with The Royal Scam and the CD was put on for me to listen to. That's how it was back then, at a counter with headphones on your ears. I will never forget that experience. I was blown away and literally moved to tears, that's how much this music resonated with me. It made me feel like if you could draw music from my DNA, it would sound like this. I listened in disbelief. I was, and still am, extremely happy that there were people who could make this at all. Kudos to Donald Fagen and Walter Becker for that.
What appeals to me about Steely Dan's music is that beneath a sometimes simple first impression, there is a world of depth, complexity and harmony. Their music is extremely layered, there is a lot to enjoy. Many lines are woven together into a coherent whole. Including cryptic texts full of acerbic wit. The craftsmanship is also at an all-time high, both in terms of composition and arrangements and in terms of execution. Complex harmony, or is it harmonic complexity 😉, is what characterizes their music.
A good example of this is the song Josie, a catchy and deceptively simple sounding song, which contains more chords than in the complete works of most artists. In the deconstruction video below, Donald Fagen, the master himself, talks about the structure and the chords used. Without exaggerating, years have passed in which I listened to this song every day. And I still get excited about the chord sequence from 01:30 min.
If you want to hear the song as a whole, you will find a live performance here with the exceptionally cool, but sadly recently deceased Walter Becker on guitar.
This statement by Fagen towards the end of the video says a lot about what, for me, distinguishes being gifted from being highly intelligent. Something can be oh so cleverly put together, but it doesn't do anything for me ‘if it ain't funky’. You have to be able to feel it. Music should give you energy and a good vibe, make you happy. Just as giftedness is about more than just intellect, clever abstraction or sharp insight.
“A lot has to do with feel...”
“Intelligence is soulless without (he)art.”
For me, being gifted is an overarching experience that connects head, heart and hands. Whether you want to or not. Ultimately, the challenge for every gifted person is to unite within yourself, literally within your body, the full scope and complexity of who you are into a coherent whole. Integration of your complete Self. But that’s not easy. It took me about 30 years to arrive at that point, but: I've found my Home at Last.
Dirk Anton van Mulligen
Hoogbegaafd, een vloek en een zegen (autobiografie)
Ter gelegenheid van de Week van de Hoogbegaafdheid in 2020 heb ik mijn ontdekkingsreis naar het in mijn leven integreren van hoogbegaafd zijn, opgeschreven. Hoogbegaafd zijn is zoveel meer dan alleen beschikken over een goed stel hersens, het is een wijze van zijn die je leven doordrenkt tot in de haarvaten. Vandaar de titel: ‘hoogbegaafd, een vloek en een zegen’. Blij verrast was ik dat deze ‘wide open kimono’ bij zoveel mensen voor herkenning heeft gezorgd en hen kon helpen om dingen bij zichzelf te plaatsen die voorheen nog een raadsel waren. Duidelijk is dat er nog een wereld te winnen valt rond hoogbegaafdheid. Iets waar ik graag mijn steentje aan bijdraag…
Ter gelegenheid van de Week van de Hoogbegaafdheid in 2020 heb ik mijn ontdekkingsreis naar het integreren van hoogbegaafd zijn in mijn leven, opgeschreven. Hiermee hoop ik de drempel om voluit voor hoogbegaafdheid uit te komen, te verlagen. En om hoogbegaafden aan te moedigen zichzelf niet te verstoppen achter het generaliserende ‘neurodivers’ of het eufemiserende ‘anders bedraad’. Hoogbegaafd zijn is zoveel meer dan alleen beschikken over een goed stel hersens, het is een wijze van zijn, die je leven doordrenkt tot in de haarvaten. Vandaar de titel: ‘hoogbegaafd, een vloek en een zegen’. Blij verrast was ik dat deze ‘wide open kimono’ bij zoveel mensen voor herkenning heeft gezorgd en hen kon helpen om dingen bij zichzelf te plaatsen die voorheen nog een raadsel waren. Duidelijk is dat er nog een wereld te winnen valt rond hoogbegaafdheid. Iets waar ik graag mijn steentje aan bijdraag.
Hoogbegaafd
Helemaal uit het niets komt het niet. Mijn moeder heeft tijdens en direct na de oorlog HBS-B gedaan, in die tijd niet bepaald standaard voor een meisje. Ook was het niet standaard voor het gezin waar ze uitkwam, zodat studeren (Frans had haar voorkeur) er voor haar niet inzat. Later is ze alsnog logopedie gaan studeren, heeft daarin les gegeven en is een eigen praktijk gestart. Mijn vader heeft ondanks een pittige PTSS en zeer zware dyslexie de HTS Electrotechniek succesvol afgerond. Om daarna nooit meer een boek aan te raken. Dat zou bij mij wel anders zijn.
Ondanks jeukende coltrui in mijn element.
Als klein kind was ik vooral levenslustig, leergierig en gevoelig. Ik zoog de informatie als het ware op uit mijn omgeving, verwerkte die en vergat vrijwel niets. Het leren ging vanzelf. Mijn gevoeligheid maakte dat ik snel en diep geraakt kon worden door mensen en gebeurtenissen. Wat anderen makkelijk konden afschudden, kon mij uit het veld slaan. Ook zoiets simpels als een kledingetiket kon mij zodanig irriteren, dat ik niet verder kon totdat het eruit geknipt was. Mijn gevoeligheid maakte me daarmee afhankelijk van mijn omgeving om mij veilig en goed te voelen. En dat was dan weer dé voorwaarde om te komen tot leren, creëren en presteren. Die ondersteunende omgeving trof ik gelukkig aan op mijn lagere school.
Lagere school
Achteraf gezien was het een groot geschenk dat ik terecht kwam op de CNS Jason in Eindhoven. Een kleine school met zeer integere en kundige leerkrachten. Simpel gezegd, erg fijne mensen met oog voor kinderen en het hart op de goede plaats. Voor mij sprong één leraar eruit, Nic Goederond. Hij bracht zijn eigen didactische creativiteit mee de school in en liet ons bijvoorbeeld luisteren naar het album Ummagumma van Pink Floyd. Om ons daarna de beelden die we daarbij kregen, te laten schilderen. Geweldig.
Als dromerig type had ik aan die beelden geen gebrek. Wel aan de vaardigheid om wat mijn geestesoog zo helder zag, te kunnen overbrengen op het papier. Ik kon sowieso veel meer concipiëren dan realiseren. Dat leverde mij veel frustratie op. Geduld was niet mijn sterkste kant. Wanneer ik iets helder voor ogen had en dat niet meteen perfect kon omzetten of wanneer dat lang zou gaan duren, liet ik het er vaak bij zitten. Dit gegeven hielp me ook niet echt bij mijn pianoles, alhoewel het talent daarvoor zeker aanwezig was.
Erg prettig was dat ik op school de ruimte kreeg om mijn eigen interesses te volgen. Wanneer ik het verplichte werk in de klas afhad, mocht ik naar het documentatiecentrum gaan; een soort papieren kruising van Google met Wikipedia. Dat motiveerde mij enorm. Ik hoefde alleen maar zo snel mogelijk mijn taken af te maken en dat lag me wel. Dat mij die ruimte geboden werd, was fantastisch. Enerzijds hoorde ik volledig bij de klas, anderzijds kon ik mijn anders-zijn, mijn eigen interesses, de vrije loop laten. Boeken waren daarbij een bron van rijkdom. Ik ben altijd al een zeer snelle lezer geweest en kon doorgaans aan de bladspiegel al zien waar de voor mij belangrijke informatie stond.
Mijn schoolresultaten waren erg goed zonder dat het enige moeite kostte. Mijn ouders zijn daar nog over wezen praten op school met de vraag "moeten we er wat mee?". Het enige dat ik daar als kind van gemerkt heb is dat ik, ondanks dat ik een jonge leerling was, samen met een paar anderen in een hogere klas terechtkwam. Een schakelklas heette dat destijds. Zo kon het gebeuren dat ik in de vijfde klas, de huidige groep 7, al een proef CITO-toets kon maken. Dat leverde mij de maximale score van 550 punten op, net als een jaar later in de zesde klas toen het er echt om ging. Ik was daar wel trots op, maar ook gefrustreerd door de fouten die ik toch nog had gemaakt. Dat bleef knagen. Het maakte in ieder geval wel de weg vrij om naar het goed aangeschreven Lorentz Lyceum in Eindhoven te gaan.
Middelbare school
De vrijheid voor het volgen van mijn interesses viel op de middelbare school weg en dat had invloed op mijn resultaten. De school was erg prestatief ingesteld en in die tijd erg kil. Precies dat wat mij niet pastte. In de derde klas van het Gymnasium overleed bovendien mijn moeder, wat de grond onder mijn voeten volledig wegsloeg. Uiteraard had dit grote impact op mijn resultaten. Vanuit school was er geen enkele support in deze heftige periode en aan het einde van het jaar werd ik voor de keuze gesteld: zittenblijven of naar het Atheneum gaan. Ik koos voor het laatste.
Voor mij was de ontnuchterende conclusie van die stap, dat ik dus niet zo slim was als ik wel dacht. Achteraf gezien onzin natuurlijk, maar zo voelde het wel. De rest van mijn middelbare school heb ik zonder noemenswaardige inspanning met onopvallende resultaten gehaald. Op geen enkel moment heb ik daarbij hoeven leren te studeren. Werken voor repetities en proefwerken deed ik pas op het allerlaatste moment. Niet zelden pas in de pauze vooraf. Dan was de druk tenminste hoog genoeg om mij te concentreren om nog een uitdaging voor mij te vormen. Later heb ik begrepen dat ik zo de hyperfocus in mijzelf opriep waar hoogbegaafden om bekend kunnen staan.
Een observatie na vele jaren: Terugkijkend was het op het Lorentz Lyceum dat ik omringd werd door de meeste, en meest begaafde, hoogbegaafden gedurende mijn leven. Ik had zoveel slimme klas- en schoolgenoten dat voor lange tijd hun intellectueel niveau mijn base line expectancy (of wellicht hoop) was voor mensen. Ik dacht oprecht dat dát normaal was. Je kon een grote diversiteit aan onderwerpen bediscussiëren zonder dat je elk detail hoefde uit te leggen. En de meerderheid had een hoge mentale snelheid. Hoe kil de school verder ook was, onder gelijken zijn was in dit opzicht echt een verrijking voor me.
Pieken qua prestatie deed ik nog wel in de vijfde klas. Ik zat beter in mijn vel en had in een klasgenoot een ideaal maatje (hoi Edwin!) om mee op te trekken. We motiveerden elkaar tot snel en goed werken. Vooral wiskunde werd een plezier daardoor. In die tijd heb ik geleerd dat ik geen solo-speler ben, ook geen echte teamspeler, maar vooral een duo-speler. Sparrend met een gelijkwaardige partner haal ik het beste uit mijzelf en weet ik ook de ander te laten uitblinken. Iets waar ik later mijn beroep van gemaakt heb.
Een mooi voorbeeld uit mijn middelbare schooltijd dat mij veel geleerd heeft over hoe lastig het soms is om hoogbegaafd te zijn, was mijn mondeling Nederlands.
Nadat 'De tranen der Acacia's' van W.F. Hermans bij mij was ingeslagen als een bom, ben ik veel meer van hem gaan lezen. Helaas mocht je officieel geen twee boeken van dezelfde schrijver op je boekenlijst hebben staan. In overleg had ik evenwel akkoord gekregen op een WFH-gecentreerde boekenlijst. Wel met de eis vanuit de docent dat ik mij ging verdiepen in de verbanden tussen de boeken en de schrijver zelf. Daar ben ik volledig voor gegaan en wist uiteindelijk meer te vertellen over de boeken, Hermans en het Scheppend Nihilisme dan de docenten zelf. Mijn cijfer? Een magere 7. Ik zie het zure gezicht van één van de twee nog steeds voor me. Met boven het maaiveld uitsteken maak je je niet per sé populair in Nederland, zoals passend genoeg W.F. Hermans zelf ook ondervonden had.
Jaren later was ik per toeval in Berlijn toen aan de Freie Universität een avondcollege van de studie Nederlands gewijd werd aan Hermans. Met mede-Hermansliefhebber Vincent Campman ben ik daar naartoe gegaan. We waren welkom en hebben een geweldige avond gehad. Vrije discussie, gedeelde passie, diepgang, analyse en ruimte voor alle aanwezigen. Precies dat wat academisch onderwijs zou moeten zijn, maar wat ik zelf niet tijdens mijn studie ervaren heb.
Universiteit
Ik had werkelijk geen idee wat ik moest gaan studeren. Met mijn vakkenpakket had ik een ruime keuze, maar niets sprak mij echt aan. Uiteindelijk ben ik gaan doen wat zo velen van mijn jaargang deden: Economie aan de Erasmus Universiteit in Rotterdam. Vol verwachting ging ik, nog net 17 jaar oud, naar Rotterdam en het leven op kamers beviel mij direct erg goed. Alleen kwam ik er in mijn propaedeusejaar al achter dat zelf nadenken niet echt de bedoeling was. Zelfs niet aan de universiteit die Cedo Nulli ('ik doe voor niemand onder') als credo heeft. Destijds in elk geval.
Voor het vak Inleiding in de Wijsbegeerte moest een werkstuk geschreven worden op basis van bepaalde literatuur. Ik ben er eens goed voor gaan zitten, heb mijn eigen gedachten geformuleerd en een werkstuk geschreven. Dat was duidelijk niet de bedoeling. Ik ontving voor mijn door student-assistenten nagekeken stuk een niet-onderbouwde 6, terwijl mede-studenten die een platte samenvatting van de literatuur aanleverden, een 7 of hoger scoorden. Alleen al voor de moeite had ik meer verdiend.
Later dat jaar had ik een aanvaring met een bullebak die Macro-economie gaf. Het concept fractional banking voor het scheppen van geld leek mij kwetsbaar en onverantwoordelijk risicovol. Ik kon mij niet voorstellen dat het serieus zo werkte, dat er bij niemand een lichtje was opgegaan dat dit vragen om grote problemen was. Zijn reactie was dat ik het principe dus niet begreep. Hoe kon ik zo dom zijn. Dit was uiteraard ruim voor de bankencrisis van 2008 ;-). Na dit voorval was ik inwendig wel klaar met mijn studie.
Ook tijdens mijn universitaire periode heb ik niet hoeven leren te studeren. Ik volgde zo min mogelijk college's en ging mijn eigen gang. Vooral veel praten, lezen (non-fictie) en muziek luisteren. Pas vlak voor tentamens deed ik mijn boeken open en ging aan de slag. Dat mijn resultaten daardoor niet briljant waren, mag duidelijk zijn. Hoogtepunt was nog wel het halen van het tentamen Financiering en Belegging dat zó slecht gemaakt was, dat het de krant nog heeft gehaald.
Juist op de universiteit was mijn gevoel fundamenteel anders te zijn dan anderen het grootst. Groter dan op mijn lagere en middelbare school, terwijl ik er omringd was door zonder meer slimme mensen. Achteraf heb ik begrepen dat het meer te maken heeft met de karakterologische kant van hoogbegaafdheid, dan met IQ. Voor mij in elk geval.
Voor veel van mijn jaargenoten was een baan bij een multinational als Shell, ABN Amro, Unilever of een van de toonaangevende consultancy firms dé grote ambitie. Die deelde ik niet. Ook nu had ik eigenlijk geen idee wat ik echt zou willen gaan doen. Mij leken de meeste banen vooral erg saai. Mijn toenmalige vriendin kwam een advertentie tegen van het Ministerie van Economische Zaken en ik dacht "Kom, ik schrijf een sollicitatiebrief. Eens kijken wat er gebeurt.". De eerste brief na mijn afstuderen en prompt werd ik aangenomen. Maar niet voordat ik een uitvoerig assessment bij de Rijkspsychologische Dienst (RPD Advies) had ondergaan. Een verplichting voor aanstaande rijksambtenaren met een academische graad.
Assessment
Het assessment, waar een intelligentieonderzoek deel van uitmaakte, besloeg een hele dag en vond plaats bij het Rijkspsychologisch Instituut in Den Haag. De assessor was dhr. Hardenberg, een oudere man die richting het einde van zijn loopbaan liep. Ik had er veel zin in en heb de hele dag in hyperfocus kunnen werken. Het resultaat mocht er wezen: één subtest kreeg ik volledig afgerond binnen de tijd en een andere exact bij het aflopen van de tijd. Iets wat eigenlijk niet zou moeten kunnen.
Ook door de andere onderdelen fietste ik fluitend heen en blijkbaar maakte ik erg weinig fouten. Voor wat betreft intelligentie had ik naar zeggen van dhr. Hardenberg de hoogste score die hij in zijn 30-jarige loopbaan bij de RPD had gezien. Zijn oordeel was dan ook: uitmuntend, met een IQ-score die boven de 145 uitkwam (de gehanteerde test kon boven die grens geen harde uitspraak meer doen).
Afgezet tegen de academische normgroep zat mijn minst goede subtestscore bij de top 5%. Mijn beste subtests behoorden tot de absoluut beste scores die waren gemeten. Ook over de andere assessment onderdelen (Sociaal gedrag, Uitdrukkingsvaardigheid, Stabiliteit en Werkinstelling) was hij al even lovend. Dat mijn profiel zo uitgesproken harmonisch was, was voor hem een openbaring. Voor mij was het eerder verbijsterend. Dit had ik oprecht niet verwacht gezien mijn cijfers op de middelbare school en universiteit.
Het assessment ontlokte dhr. Hardenberg de uitspraak: "Meneer Van Mulligen, met uw capaciteiten kunt u worden wat u wilt.". Zelf wist ik niet zo goed wat ik met die uitspraak moest. Het zorgde er in elk geval wel voor dat ik aangenomen werd bij Economische Zaken en dat was mooi meegenomen. Echt een succes werd dat overigens niet. Goede beoordelingen en geweldige collega's ten spijt, ontwikkelde ik daar achteraf gezien een bore-out. De onderprikkeling en het gevoel totaal niet op mijn plek te zitten, werden te pijnlijk om nog langer te verdragen.
Innerlijke onrust en demotivatie leidden ertoe dat ik op eigen initiatief een volledig loopbaan assessment heb gedaan in Leerdam bij een voormalig assessor van Shell. Ik hoopte nu wél duidelijkheid te krijgen over wat voor werk en werkomgeving specifiek bij mij zouden passen. De uitkomst was vrijwel indentiek aan die van het eerdere assessment. Ditmaal kreeg ik te horen dat "wanneer u bij Economische Zaken blijft, u vanzelf Secretaris-Generaal wordt.". Voor mij een horrorscenario dat heeft bijgedragen aan mijn beslissing om ontslag te nemen. De enige bruikbare nieuwe informatie die ik ontving, was dat mijn profiel erg goed zou passen bij een rol als consultant.
Het enthousiasme dat beide assessors ten aanzien van mijn persoon hadden, resoneerde totaal niet bij mij van binnen. Het is niet iets om jaloers op te zijn. Want de paradox leert dat wanneer alles kan, er doorgaans niets kan. En hoe vind je in Aeon’s naam je plek in een wereld wanneer je zo ver afstaat van de norm...
Een vloek
Over de keerzijde van het hoogbegaafd zijn, de vloek, kan ik wel een boek schrijven, maar dat voert te ver voor dit drieluik. Wanneer ik terugkijk op mijn weg tot het hier-en-nu, zijn de belangrijkste negatieve reisgenoten deze geweest: irritatie, frustratie en eenzaamheid. Ik heb ze bewust in de volgorde van voor mij toenemende impact gezet. Irritatie blijft redelijk aan de buitenkant van je persoon steken, maar frustratie en zeker eenzaamheid raken je tot in de kern van je wezen.
Irritatie
Ik ben enorm gevoelig voor prikkels, iets wat mij vatbaar maakt voor ergernis en irritatie. Ik noemde in al eerder de labels in mijn kleding als kind. Maar ook een jeukende coltrui of schoenen die nét niet goed zitten zijn zaken die zo mijn aandacht kunnen opeisen, dat ze eerst verholpen moeten worden voordat ik weer verder kan. Maar er is meer. Wat voorbeelden:
Harde en schelle geluiden. Ongeïnspireerde, puur voor het geld gemaakte muziek. Logisch-inconsistente modellen. Stapels waarvan je kunt weten dat ze gaan omvallen. Schrijvers die één enkel inzicht oppompen tot een boek van 240 bladzijden met fluf. Auto's en fietsen zó parkeren dat ze anderen hinderen. Zwerfafval. Nieuwsprogramma's vol meningen. Reclame-, marketing- en influenceronzin. Intellectuele luiheid van scenarioschrijvers. Vals sentiment. Narcisten. Luid geëtaleerde domheid. Gedweep met het koningshuis, sporters en politici. Belgische huizenbouw in de grensstreek...
En zo kan ik nog wel even doorgaan ;-). Ik denk dat het de keerzijde is van het beschikken over een zeer gevoelig zenuwstelsel. Zonder dollen, het is echt geen feest om in een prikkelrijke samenleving zo triggerhappy te zijn. Met de jaren kreeg ik er meer en meer genoeg van om mijn zielerust zo te laten beïnvloeden door zaken waar ik nauwelijks invloed op heb. Daarbij hielp het volgende inzicht me enorm:
“Jezelf ergeren is jouw kostbare energie verliezen aan de (vermeende) tekortkomingen van anderen. Het gaat ten koste van jezelf en de ander gaat er echt niet beter van functioneren.”
Ik ben bovendien gaan nadenken over wat mijn irritaties over mijzelf zeggen, want daar zou ik mogelijk wél wat in kunnen aanpassen. Ze zeggen me dat ik enorm veel waarde hecht aan integriteit, echtheid, oprechtheid, diepgang, orginaliteit, maturiteit, respect en zorgvuldigheid. Zaken waaraan ik niet in staat ben gebleken om echt concessies te doen, ook al zou dat mijn leven vele malen makkelijker gemaakt hebben.
Mijn strategie voor het omgaan met mijn irritaties is dat ik probeer zo veel mogelijk het in mijn ogen goede voorbeeld te geven en mijzelf tegelijkertijd afscherm van al te grote ergernissen. Zoals Doe Maar al zong, "er zit een knop op je tv". Het beeld dat ik voor mijn copingstijl gebruik, is dat van een celmembraan. Doorlaatbaar voor wat je voedt, gesloten voor wat schadelijk is. Een semipermeabele levensstijl dus. ;-)
Voor mij is het belangrijk om met mijn omgeving in verbinding te blijven. Het overgrote deel van de mensen is van goede wil en mij van hen afsluiten, zou me alleen maar ongelukkig maken. Daarvoor hou ik teveel van mensen. De op een na beste zet van mijn leven is in dit verband het verhuizen naar een klein bosrijk dorpje in De Kempen. De mensen en omgeving passen me als gegoten. Aimabele mensen. Niet voor niets dat het begrip 'De contente mens' hier vandaan komt. De prikkels opzoeken kan ik altijd nog.
Het onderwerp irritatie is niet compleet zonder te praten over mentale snelheid. Wanneer die hoog is, zoals bij mij, ligt irritatie aan de relatieve mentale traagheid bij anderen op de loer. Snel schakelen, abstraheren, combineren en concluderen is waar ik van hou. Graag zonder allerlei gewauwel eromheen. Direct naar de kern van de zaak en dan hop weer door. Wanneer ik in het verleden gedwongen werd om onder mijn 'processorsnelheid' te opereren, irriteerde me dat enorm. Dat ging ten koste van mijn scherpte en ervaarde ik als kostbaar tijdverlies. Dan was ik snel klaar met het onderwerp of de persoon en gingen mijn gedachten naar hele andere zaken.
“Op veel scholen en werkplekken is hoogbegaafd zijn als het gebruiken van een sportwagen voor taxiritjes naar het vliegveld. Daar is deze niet voor gemaakt. Je zult niet genoeg snelheid kunnen maken voor de benodigde ‘downforce’ die je aan het asfalt doet kleven. Dit is een paradox van begaafdheid:
Hoogbegaafden zijn pas stevig geaard,
op snelheden waar anderen hun grip verliezen.”
De vergaderingen bij het ministerie van Economische Zaken vormden daardoor een grote uitdaging voor me. Regelmatig heb ik moeten vechten tegen de slaap. Letterlijk. Daarnaast horen bij het ambtelijk werk zaken als 'voorstellen in de week leggen', 'masseren' en 'uitruilen'. Alleen al de termen waren mij een gruwel. De vertraging die het aan processen gaf, evenzeer. Uiteraard snap ik dat het nu eenmaal zo werkt, maar paste mij gewoon niet. Ik hield, en hou, van geconcentreerd, snel en oplossingsgericht werken om daarna weer vrij te zijn voor andere zaken. De stap om weg te gaan bij het ministerie was dan ook een goede. De rol van consultant paste mij inderdaad beter (zie Hoogbegaafd hierboven). Ook zijn tijden van crisis en intensiteit hierdoor meer aan mij besteed, dan tijden van going concern.
Het klinkt misschien paradoxaal, maar dit heeft bij mij niets te maken met ongeduld. Onder omstandigheden kan ik juist enorm veel geduld opbrengen. Daarnaast heeft het ouder worden als voordeel gebracht, dat het makkelijker wordt om te accepteren dat mensen zijn zoals ze zijn. Met al hun quirks & features. Wanneer het op de echt belangrijke zaken in het leven aankomt, liefde en blijdschap & dood en verdriet, zijn we allemaal gelijk. Daarnaast kan ik niet van een ander verwachten dat diegene sneller gaat dan hij of zij kan, dus is het mijn verantwoordelijkheid om te vertragen en begrijpelijke taal te spreken. So be it. Anderen accepteren zoals ze zijn, vraagt overigens allereerst om jezelf te accepteren zoals je bent. En dat is niet altijd makkelijk,
Frustratie
Begin jaren '00 gaf ik college aan Master Stressmanagement & Organisational Health van het Benelux Universitair Centrum. Een module die ik verzorgde had ik als titel meegegeven 'Dehumanisering van de samenleving' over de maatschappelijke impact van de combinatie van technologie, media, neoliberalisme en globalisatie. Dat leverde nog wel eens wat meewarige blikken op. Zo'n vaart zou het allemaal toch wel niet lopen? Wanneer ik nu de oude syllabus opensla en kijk waar de mensheid nu staat, had ik het toch aardig gezien.
Het goed kunnen voorspellen, ofwel connecting the dots looking forward in life, is wat meer hoogbegaafden goed kunnen. Tijdens mijn studietijd keken we in de gezamenlijke huiskamer nog wel eens naar het Rad van Fortuin, waarbij ik meer dan eens het antwoord al had geraden nog voor er een letter zichtbaar was. Dat is geen vorm van helderziendheid, maar gewoon een educated guess op basis van patroonherkenning in combinatie met bliksemsnelle, grotendeels onbewuste, kansrekening.
Om patronen te herkennen heb ik maar weinig punten nodig. Probleem is alleen dat niet iedereen dat kan. De meeste mensen gaan het totaalplaatje pas zien, wanneer er nog maar een enkel puntje verbonden hoeft te worden. Dat heeft als consequentie dat je niet geloofd wordt, wanneer je té vroeg vertelt wat je ziet aankomen. Ook niet wanneer dat in het belang van die mensen zelf is. Deze frustratie staat ook wel bekend als de Vloek van Cassandra.
“In real life A-students always end up working for C-students.”
Tijdens mijn middelbare schooljaren dacht ik dat de slimste het het verst zou schoppen in de samenleving. Ik heb inmiddels geleerd dat het niet zo is en dat Robert Kyosaki het bij het rechte eind heeft. Voor IQ geldt in dit opzicht de Wet van de afnemende meeropbrengst. Een hoger IQ geeft maatschappelijk veel voordelen, maar dit effect kantelt zo rond de 130 punten (educated guess alert!), om daarna flink af te nemen. Zeker wanneer je meer generalistisch bent ingesteld dan specialistisch in een gevraagd specialisme.
Om succesvol te zijn in deze samenleving zijn executieve functies en zelfvertrouwen doorgaans belangrijker dan de inhoud en kwaliteit die je levert. En zoals Marcel Boekhoorn pleegt te zeggen "de massa is kassa". Allemaal zaken waar ik, en vele inhoudelijk gedreven hoogbegaafden met mij, niet zo in thuis zijn. We behoren niet tot de massa en worden regelmatig geplaagd door twijfel. Is het wel echt goed genoeg wat ik doe en ben ik zelf wel goed genoeg?
Het is zonder meer frustrerend om te zien hoe anderen met veel aplomb en succes hun diensten verkopen, terwijl jij het met een in jouw ogen inhoudelijk hoogwaardiger aanbod het lastig hebt. Perfectionisme en het vermogen tot in detail scherp te zien, leiden onvermijdelijk tot (zelf)twijfel, wat niet bevorderlijk is voor het succesvol aan de man brengen van je idee, product of dienst. De meetlat waar je jezelf langs legt is dan zo hoog, dat deze verlammend kan werken. Je zet dan niet door of begint niet eens aan zaken, omdat je weet dat ze nooit kunnen voldoen aan het ideaalplaatje dat je voor ogen hebt. De chargerende quote van Bertrand Russell spreekt boekdelen in dit verband.
Mij heeft twijfel lang in de weg gezeten. De massa is inderdaad kassa en voor mij is de conclusie na vele frustrerende jaren: word een niche speler. Het (internationaal) werken met hoogbegaafde professionals is zo'n niche voor me. De herkenning over en weer helpt enorm.
De allergrootste frustratie van hoogbegaafdheid is voor mij evenwel het maar zeer beperkt verwezenlijkt hebben van mijn potentieel. Ik had het maatschappelijk gezien veel verder moeten schoppen dan ik gedaan heb, veel beter moeten kunnen piano spelen dan ik nu kan, meer talen moeten kunnen spreken et cetera. Dat vind ik zelf in elk geval. Eén enkel uitgesproken talent hebben, is in deze zin een stuk praktischer dan voor veel zaken een bovengemiddelde aanleg hebben. Zeker rond middelbare leeftijd wordt de realiteit dat veel van je potentieel altijd dat zal blijven, ronduit pijnlijk. Je hebt voor de verwezenlijking simpelweg niet meer genoeg tijd en energie over. Ook zul je de tijdgeest mee moeten hebben voor het realiseren van sommige zaken.
Ik begeleidde eens vastgelopen multitalent. Om hem weer in beweging te krijgen, heb ik hem door een rouwproces heengeloodst. Hem afscheid laten nemen van dat wat had kunnen zijn, maar niet geweest is. Om daarna in de ontstane ruimte vooral weer te kunnen gaan kijken naar wat nog wél mogelijk is. Dat heeft hem enorm goed gedaan. En mij ook.
Eenzaamheid
Er bestaat een simpele lakmoesproef voor het bepalen van hoogbegaafdheid: ben je fan van House MD of niet. ;-) Een onvoorstelbaar goed en gelaagd in elkaar zittende ziekenhuisserie rond de zeer begaafde, zij het sociaal nogal onaangepaste, hoofdpersoon Gregory House; een rol op het lijf geschreven van hoogbegaafd multitalent Hugh Laurie. Ik was altijd al fan, maar helemaal sinds de aflevering Ignorance is bliss.
Deze aflevering gaat over een fietskoerier die wordt opgenomen in het ziekenhuis. Het blijkt een (voormalig) genie te zijn dat zo werd gehinderd door zijn intelligentie, dat hij zichzelf dommer medicaliseerde. Om zo eindelijk gewoon eens gelukkig te kunnen zijn, met een liefdevolle relatie. Onderstaande videoclip laat het beter zien dan ik het kan vertellen.
In een verdunde vorm is het dilemma van deze man herkenbaar voor me. Nu spiegel ik me zeker niet aan hem, want daarvoor is dit veel te extreem aangezet, ben ik niet intelligent genoeg en word ik door veel meer gedefinieerd dan alleen mijn intelligentie. Mensa lidmaatschap is aan mij niet besteed en ik teken zeker geen flux capacitors in mijn vrije tijd. Bij mij is de bepalende factor bewustzijn. Ik ben me te allen tijde bewust van mijzelf en mijn omgeving, deelnemen en toeschouwen zijn in mij met elkaar verweven. Ik doorzie de dingen hierdoor vanuit meerdere standpunten en dat geeft een gevoel van afstand tot meer in het hier-en-nu verkerende mensen, mensen die voornamelijk 'deelnemen'. Dat velen zich niet kunnen voorstellen dat zoiets überhaupt bestaat en pijnlijk kan zijn, is terug te vinden in de reacties onder de video. Proving the whole point of the episode, ironisch genoeg.
Het concept a spiritual being having a human experience is voor mij tastbare realiteit. Dit, meer dan mijn intelligentie, is wat mij vaak zo eenzaam deed voelen. En wat mij jaloers maakte op mensen die er gewoon op los leken te kunnen leven. Ignorance heeft me lang zonder meer bliss geleken. Met een glas Italiaanse rode wijn kreeg ik er in elk geval een gevoel bij van hoe dat zou moeten zijn. Het is dat ik niet verslavingsgevoelig ben, want anders...
Ook, of misschien wel juist, als spiritual being having a human experience is het cruciaal om gezien te worden. Om erkend en herkend te worden. Om jezelf teruggespiegeld te krijgen via de mensen waar je van houdt. Ik noemde al mijn op een na beste zet in het leven. Mijn beste zet is in dit verband zonder meer mijn partner. Zij zit net zo verantwoordelijk en bewust in elkaar als ik. Wanneer ik zou moeten kiezen tussen gelukkig zijn of gelijk krijgen, kies ik zonder aarzelen voor geluk. Mijn gevoel van eenzaamheid is definitief verleden tijd.
Mijn verhaal over de eenzaamheid als keerzijde van hoogbegaafdheid zou niet compleet zijn zonder het noemen van mijn beste vriend en soulstar mate Vincent Campman. Zijn aanwezigheid in mijn leven heeft mijn gevoel van eenzaamheid tot hanteerbare proporties teruggebracht. Hij is, om een hb term te gebruiken, mijn ontwikkelingsgelijke en vanaf dag één, alweer zo'n 35 jaar geleden, was de wederzijdse herkenning er. Ons contact is altijd extreem intensief geweest, ook al woont hij al sinds jaar en dag in het buitenland. De volledige scope van onze interesses kunnen we bij elkaar kwijt.
Met niemand heb ik zo veel gelachen, bijzondere dingen meegemaakt en diepzinnige gesprekken gevoerd als met hem. Omdat we elkaar volledig begrijpen, kunnen we enorm snel schakelen, combineren en vrij associëren. Wanneer anderen ons wel eens bezig zagen, was het alsof ze water zagen branden. Onze wekelijkse telefoongesprekken maakten de eenzaamheid dragelijk. Een wekelijks shot herkenning en bevestiging waardoor we er alle twee weer even tegen konden. Samen de komeetachtige opkomst van Kruder+Dorfmeister en Jazzanova in de Berlijnse scene onder het genot van iets teveel Hefeweizen of Caipirinha’s meemaken, was geweldig. De gesprekken bij Zucca aan de Hackescher Markt, memorabel. Bedankt Vincent, voor je buitengewone vriendschap, op naar de volgende 35 jaar en wat ons daarna nog te wachten mag staan.
Professioneel heb ik de eenzaamheid kunnen verlichten door de samenwerking te zoeken met mijn begaafde collega en onafhankelijk denker Kim Castenmiller, mijn heerlijk snel schakelende en intense boeken- , Your Evolving Self- en organisatiemaatje. Mijn advies voor wie zulke mensen niet in zijn omgeving heeft, blijf zoeken en heb je deze eenmaal gevonden, hou ze in ere!
Een zegen
Humor
Kun je plezier hebben van hoogbegaafdheid? In mijn geval is het letterlijke antwoord op die vraag: ja. Veel plezier zelfs. Al van jongs af aan zie ik de humor in van veel wat om mij heen gebeurt en zelfs van wat niet gebeurt. Humor, wat iets anders is dan leuk doen overigens, is voor mij onmisbaar. Het maakt mijn leven levendiger en heeft me enorm geholpen om te gaan met minder fijne gebeurtenissen.
Van mijn middelbare schooltijd kan ik me goed herinneren dat ik regelmatig voor mijn geestesoog dingen zag gebeuren, die de saaie setting enorm zouden doen opknappen. Vaak met een absurdistisch karakter. Een beetje in de trant van "als nu x-of-y zou gebeuren, dan zou dat toch geweldig zijn.". Dan kon ik inwendig enorm lachen. Het hebben van oog voor alternatieve scenario's en onwaarschijnlijke voorvallen, is wat hier zeker achter zit.
In zijn boek The Art of Creation heeft Arthur Koestler het concept humor diepgaand onderzocht en kwam daarbij tot het plaatje hiernaast. Geheel in lijn met mijn ervaring. Té leuk om dit hier juist niét verder toe te lichten. Mocht ik nog eens een lezing geven over hoogbegaafdheid, dan zal ik dat wel doen aan de hand van deze geweldige sketch van Koefnoen. Een sketch die overigens ook de kunst van het weglaten laat zien. Altijd fijn wanneer er ruimte gelaten wordt om zelf in te vullen.
Mijn gevoel voor humor helpt me niet alleen zelf, ook in mijn werk is het een belangrijk instrument om de soms zware kost lichtverteerbaar te houden. Het kunnen lachen om een heftige ervaring, is een teken dat deze in volle omvang geïntegreerd kan worden. Het plaatje is compleet. Niets kan de donkerte zo goed verdrijven, als de lach die een proces van (zelf)reflectie afrondt.
Associatief denken
Nauw aan humor verwant is associatief denken. Het vermogen daartoe kenmerkt mij zeer. Mijn geest is veelvuldig aan het associeren en daar beleef ik veel plezier aan. Doordat ik veel gelezen en anderszins tot me genomen heb in mijn leven, beschik ik over een groot kennisreservoir om mee te associëren. Juist associaties met niet direct tot het onderwerp verbonden zaken, zijn een sterkte waarvan ik veelvuldig gebruik maak in brainstorm- en ontwikkelsessies. Regelmatig ben ik aangeschoven bij openbare brainstormsessies, zoals bij een CERN Hackathon op de High Tech Campus, puur voor mijn plezier.
Associatief denken helpt me niet alleen om met nieuwe ideeën te komen waar anderen hopelijk wat aan hebben, maar ook om in mijn dagelijks werk complexe situaties van klanten met één beeld te kunnen pakken. Eerlijkheid gebiedt me overigens te zeggen, dat het verder ontwikkelen van een idee tot een concreet product of zelfs een onderneming, mij niet zo boeit. Kansrijke ideeën genereren, een visie ontwikkelen en op gezette tijden adviseren of sparren tijdens het vervolg, past mij beter.
Bewustzijn
Wat mij wel blijvend boeit is om zaken op het hoogste abstractieniveau te analyseren, dat van het bewustzijn. Zoals velen met mij, word ik gedreven door de vraag waarop het antwoord 42 is. Wat er achter de schermen speelt, is voor mij vele malen interessanter dan the issue at hand. De zin der dingen, de waarom-vraag, is uiteindelijk het hoogste niveau waarop je een probleem kunt benaderen. Wanneer je op het hoogste niveau de juiste duiding vindt, is het oplossen van het issue zelf ófwel niet eens meer nodig, ofwel een zaak van eenvoudige uitwerking. Wanneer de klik in het bewustzijn daar is, herschikt zich het onderliggende patroon fundamenteel en blijvend. Ik kan voelen wanneer zoiets gebeurt. Het is wat Christopher Fuchs, de grondlegger van het QBism, noemt collapsing the wave function by updating your beliefs. Bewust gebruik ik hier het woord 'voelen', want dit gewaarworden is geen mentaal fenomeen. Hiermee behept zijn, ervaar ik echt wel als een gave.
Intuitive grasp
Een andere gave waar ik veel plezier van heb, is die van de intuitive grasp. Intuitief weten hoe iets zit. Soms zelfs of iets waar is of niet, want waarheid is aanzienlijk minder subjectief dan de meeste mensen denken. Voor die intuïtieve greep hoef ik de tussenliggende stappen niet per sé te begrijpen, het inzicht is er gewoon ineens. Daardoor kan ik de essentie halen uit zaken waar ik verder de finesses niet van ken of begrijp. Zoals van hierboven genoemde Q(uantum)B(ayesian)ism. Wanneer ik gevonden heb wat ik zoek, interesseren mij de details, de tussenliggende stappen, niet meer. Dat maakt mij ongeschikt voor de wetenschap zoals die doorgaans bedreven wordt: reductionistisch, lineair en teveel linker hersenhelft gedreven. Uitleggen hoe ik tot een bepaald inzicht kom, is niet altijd makkelijk voor me. Maar daar echt mee zitten, doe ik niet. Voor mij is het volkomen helder dat van alle quantum mechanische interpretaties QBism de meest kloppende is en daarmee is het voor mij klaar.
SupergeneralisME
Ook ervaar ik het als een zegen om als een soort supergeneralist in staat te zijn aansluiting te vinden met mensen uit heel verschillende vakgebieden. Van alfa- tot gammawetenschappen, maar ook met een ceo, kunstenaar, topsporter, sjamaan, sufi of kabbalist. In mijn werk is dit een groot pluspunt. Om op een wat hoger niveau mensen te kunnen begeleiden en adviseren, moet je hun werk kunnen begrijpen en je kunnen inleven in hun belevingswereld. Een generieke adviseur of coach schiet dan altijd tekort. Vaak heb ik hoogbegaafde mensen begeleid, die opgelucht en blij waren dat er eindelijk iemand was die snapte waar ze het over hadden, uit eigen ervaring kon begrijpen hoe ze zich voelden, ze kon volgen en kon verwoorden wat ze dachten. Daar kan geen certificaat, doorgaans toch al niet meer dan een bewijs dat je protocollen kunt volgen en door gewenste hoepeltjes kunt heen springen, tegenop.
Persoonlijke boodschap van F.-A. Popp in een van zijn boeken in mijn boekenkast
Alweer bijna 20 jaar terug had ik het genoegen om een voordracht te mogen geven aan het International Institute of Biophysics in Neuss. Daar heb ik uitgebreid gesproken met de biofysicus Fritz-Albert Popp over de essentie van gezondheid vanuit energetisch perspectief: coherentie. Weinig mensen hebben mij zo aan het denken gezet als deze visionair en hij was blij dat iemand begreep waar het hem om ging. Hij had zonder meer de gave om ineens te zien hoe iets in elkaar zat, maar was nog wel eens wat gehaast in zijn bewijsvoering, wat hem wetenschappelijk gezien niet onomstreden maakte. Zulks is wel vaker het lot van de ware vernieuwers. In staat zijn dit soort gesprekken te hebben, is een enorme verrijking van mijn leven.
Geheugen
Veel profijt heb ik verder van mijn geheugen. Het onthouden gaat vanzelf, al is mijn geheugen met de jaren wel selectiever geworden. Nu is het meer afhankelijk van of iets mij interesseert of niet. Uiteraard was dit erg handig op school en later de universiteit, maar minstens zo prettig is het in het sociaal verkeer. Wanneer je persoonlijke zaken van mensen onthoudt en daar bij weerzien aan refereert, is dat voor de ander vaak een aangename verrassing. Veel van mijn vakbroeders noteren schriften vol tijdens, of direct na, gesprekken met cliënten. Ik heb dat geprobeerd, vond dat ik dat ook moest doen want dat was 'professioneel', maar ik heb het nooit ingesleten gekregen. Reden is dat ik graag tijdens gesprekken mijn volle aandacht erbij houd en dat ik erop kan vertrouwen dat wanneer ik mijn gesprekspartner(s) weer zie, de informatie er gewoon weer is. De keren dat ik in mijn leven te horen heb gekregen "dat je dat allemaal nog weet!" of "ik ben jaloers op jouw geheugen" zijn niet te tellen.
Voor mij is het alsof files automatisch weer online komen in een bepaalde setting of bij een bepaalde gesprekspartner. Ik ben er inmiddels van overtuigd dat je geheugen zich niet in je hersenen bevindt, maar in een informatieveld om je heen dat wordt geraadpleegd via je hersenen. Dat is in elk geval hoe ik het beleef.
intens genieten
Saving the best for last... De grootste zegen die hoogbegaafdheid in mijn leven brengt, is het vermogen om intens te kunnen genieten. En dat strekt zich uit over werkelijk alle levensgebieden. Het is de positieve kant van de combinatie sensitiviteit, intensiteit en complexiteit. Er is zoveel om van te genieten in het leven, maar dan moet je er wel oog voor hebben. Daar begint het mee. Daarnaast is het ook een kwestie van resolutie, de hoeveelheid informatie/details die je kunt waarnemen. Het is net alsof die bij mij hoger is dan gemiddeld. Ik heb bijvoorbeeld in mijn leven veel wijnproeverijen bijgewoond en daarbij gemerkt dat de rijkdom en de onderlinge verschillen die ik kon proeven, niet door iedereen werden waargenomen. Idem dito met high end audio apparatuur, waar kleine tweaks kunnen leiden tot een volledig andere luisterervaring. Maar natuurlijk ook het genieten van mijn kinderen wanneer ze opgaan in hun spel, door de sproeier in de tuin lopen, me verrassen met een uitspraak, een goal maken met hun 'verkeerde' been of iets bereiken waar ze hard voor gewerkt hebben. Dat soort zaken raakt me diep en maakt me erg gelukkig.
De intensiteit waarmee ik zoiets ervaar, ik zuig de ervaring als het ware op, maakt wel dat ik sneller verzadigd raak dan een ander. Lange sessies van om het even wat, zijn dan ook niet aan mij besteed. Ik zal altijd gaan voor kort/weinig/kwaliteit boven lang/veel/kwantiteit. Maar dat heb ik nooit als een probleem gezien. De jacht naar het orginele en unieke, hoe klein ook, is voor mij veel bevredigender.
Zo stuitte ik eens op een dun boekje van J. Ruth Gendler, The Book of Qualities. Daarin beschrijft ze kwaliteiten als personen met een korte situatieschets. Dat alleen al is een briljante gedachte. Maar hoe ze vervolgens de kern van een kwaliteit met een paar pennenstreken exact weet te pakken, is voor mij een klasse apart. Een ander zal nu wellicht onbegrijpend gaan hoofdschudden, maar ik word hierdoor echt geraakt. Pure wijsheid verpakt in een beeldend aforisme. Na het tot me nemen van één zo'n kwaliteit, kan ik er weer even tegen.
“I recall when I was small, how I spent my days alone,
The busy world was not for me, so I went and found my own.”
In De Vloek van dit drieluik sprak ik over de eenzaamheid die ik zo vaak en zo lang ervaren heb. Net als ieder ander is het voor mij ook van belang om me verbonden te voelen, te weten dat ik niet alleen sta in hoe ik de wereld ervaar. Een grote doorbaak op dit vlak had ik tijdens mijn studietijd in Rotterdam. Via Henri, de broer van de eerder al aangehaalde Vincent, was ik in aanraking gekomen met het album Can't buy a thrill van Steely Dan. Dat vond ik een verademing om te horen. Muziek die echt goed in elkaar zat en me enorm aansprak. Al wist ik toen nog niet precies waarom. Bij boekhandel Donner (bestaat die nog?) ging ik op zoek naar andere albums van Steely Dan. Ik kwam uit bij The Royal Scam en die CD werd voor me opgezet om te kunnen beluisteren. Zo ging dat toen nog, aan een balie met een hoofdtelefoon op je oren. Die ervaring zal ik nooit vergeten. Ik was blown away en letterlijk tot tranen toe geroerd, zo paste deze muziek bij mij. Het gaf me het gevoel dat wanneer je muziek zou kunnen maken van mijn DNA, het zo zou klinken. Vol ongeloof stond ik te luisteren. Dat er mensen waren die dit überhaupt konden maken, daar was, en ben ik nog steeds, enorm blij mee.
Wat mij zo aanspreekt in de muziek van Steely Dan is dat er onder een soms simpele eerste indruk, een wereld van diepte, complexiteit en harmonie schuilgaat. Hun muziek is enorm gelaagd, er is veel aan te beleven. Vele lijnen worden door elkaar geweven tot een coherent geheel. Inclusief cryptische teksten vol acerbic wit. Ook het vakmanschap staat op eenzame hoogte, zowel qua compositie en arrangementen als qua uitvoering. Complex harmony en harmonic complexity is wat hun muziek kenmerkt.
Een mooi voorbeeld hiervan is het nummer Josie, een pakkend en op het oor eenvoudig nummer, waarin meer akkoorden verwerkt zitten dan in het complete oeuvre van de meeste artiesten. In de deconstructievideo hieronder vertelt Donald Fagen, de meester zelf, over de opbouw en de gebruikte akkoorden. Zonder overdrijven zijn er jaren voorbij gegaan waarin ik dit nummer dagelijks beluisterd heb. En nog steeds word ik enthousiast van de akkoorden sequentie vanaf 01:30min..
Wie het nummer als geheel wil horen, vindt hier een live uitvoering met de buitengewoon coole, maar helaas te vroeg overleden Walter Becker op gitaar.
“A lot has to do with feel...”
Deze uitspraak van Fagen tegen het einde van de video zegt veel over wat voor mij hoogbegaafd onderscheidt van hoogintelligent. Iets kan nog zo knap in elkaar zitten, maar het doet me niets if it ain't funky. Je moet het kunnen voelen. Muziek moet je energie geven en een goed gevoel, je blij maken. Net zoals het bij hoogbegaafdheid om meer gaat dan intellect, de knappe abstractie of het scherpe inzicht alleen.
“Intelligence is soulless without (he)art.”
Voor mij is hoogbegaafd zijn een totaalervaring die hoofd, hart en handen met elkaar verbindt. Of je wilt of niet. Uiteindelijk is de uitdaging voor iedere hoogbegaafde om in jezelf, letterlijk ín je lichaam, de volledige breedte, diepte en complexiteit van je persoon te verenigen tot een coherent geheel. Eenvoudig is dat doorgaans niet. Mij heeft in elk geval zo'n 30 jaar gekost om uit te komen op dat punt, maar: I’ve found my Home at Last.
Dirk Anton van Mulligen